Antelope Valley en Grand Canyon

15 augustus

Om kwart over zeven stappen we gedoucht en met een ontbijt achter de kiezen in de auto. Op weg naar de lower Antelope Valley. We hadden vrijdag via internet zo ongeveer de laatste kaartjes weten te bemachtigen. In de bevestigingmail werd gemeld dat je 50 minuten tot een uur voor aanvang aanwezig moest zijn. Geen idee waarom. Aangekomen bij de afslag naar de parkeerplaats wordt het snel duidelijk. We betreden wederom het gebied van de Navajo indianen. En weer is er maar een kassa open. Op de zandweg wordt het een chaos van links inhalende auto's die weer willen invoegen. Rechts staat dat natuurlijk niet toe. Boze gezichten, bijna aanrijdingen en middelvingers zijn het gevolg. Dat terwijl we allemaal dezelfde aanvangstijd hebben. We zouden een voorbeeld kunnen nemen aan de relaxte Navajo achter zijn loket.

Alle deelnemers van de half negen excursie worden ingedeeld in groepen van 10. We lopen naar het laagste punt van de slechts 120 meter lange kloof. In de zachte steenlagen heeft snel stromend water een wonderlijk landschap gecreëerd. De kloof is slechts één tot enkele meters breed en maximaal 20 meter diep. Het schaars invallende licht geeft een fascinerend kleurenspel.

Voor we de kloof in gaan vertelt onze indiaanse gids over de risico's van een splash. In enkele minuten kan het waterpeil van de normaal droogstaande kloof stijgen tot de rand. Daarom wordt bij aanvang van de één uur durende excursie het weer gecheckt. Bij dreigende regen wordt de kloof gesloten.

De gids is een echte kenner van camera's. Elke deelnemer krijgt een korte instructie over hoe het toestel of Phone optimaal in te stellen. Ze grist regelmatig de iPhone uit Ina's handen om een plaatje te schieten in posities die in ons niet op zouden komen. Ze maakt de meest mooie foto's. 

De tocht is werkelijk indrukwekkend. De kleuren, de vormen, het is met niets te vergelijken. De foto's spreken voor zich. Onbegrijpelijk dat de valley nog maar enkele jaren een toeristische attractie is.

Op naar het volgende reisdoel: de Grand Canyon. We hadden het voornemen een vlucht met een sportvliegtuig te maken. Hoe dichter we bij de Canyon kwamen, des te donkerder werd de lucht. Bij de ingang van het park vielen de eerste regendruppels. Bij eerste stop bij de uitkijktoren hadden we alle vier het gevoel van "is dit het nou?". De bewolking kreeg de schuld, in de zon moeten de kleuren absoluut mooier en overweldigender zijn. De zon liet zich echter niet zien. Het begon zelfs te onweren. Een vliegtocht zat er niet meer in. We vroegen ons ook af of het nog iets aan onze beleving zou kunnen toevoegen.

Enigszins teleurgesteld verlaten we het park. Misschien zij  we na alles wat we de laatste drie weken hebben gezien ook wel een beetje indruk-moe geworden. In elk geval zakken we in ons hotel in Williams eerst maar eens diep onderuit.

's Avonds maken Ina en ik nog een wandeling door het kleine stadje. Op straat wordt een western voorstelling gespeeld. De vele souvenierwinkels hebben allemaal wel iets van route 66 in hun naam. Williams ligt aan de befaamde route van Chicago naar LA. In een van de winkels koop ik een echt Route 66 t-shirt. Daarbij krijg ik een pet cadeau en Ina mag draaien aan het rad van fortuin. De prijs is een echte bisontand!