Monument Valley

13 augustus

Wie wel eens een Western met sheriff John Wayne heeft gezien kent het landschap van Monument Valley. Hoge, grillig gevormde rotspieken in een vrijwel vlak landschap. Dat willen we met eigen ogen zien.

Op de verjaardag van Eva rijden we een goeie 120 miles om in Monument Valley te komen. Net buiten Page kruizen we over de Antelope Valley, die staat voor maandag op het programma. Het landschap is vlak en zoals we al zo vaak hebben gezien, door de droogte leeg en verlaten. Na de afslag bij Koyenta verwachten we elk moment de eerste pieken te zien. Het valt tegen.

De wachtrij voor toelating tot het gebied van de Navajo indianen is lang. Indianen hebben nog steeds geen haast, na lang wachten worden we voor acht usd per persoon op hun grondgebied toegelaten.

Met eigen auto kun je over onverharde weg een korte toer maken langs de rotspieken. Ingegeven door de waarschuwingen in de reisgids informeren we bij een tour-indiaan. Een rondrit op de laadbak van een jeep komt op usd 95,- per persoon. Dat vinden we nogal aan de prijs en we besluiten dan maar voor eigen auto te kiezen. Het moet tenslotte kunnen, gezien de vele met onze Jeep vergelijkbare auto’s die afdalen naar de vlakte. Dan blijkt dat indianen ook een economisch inzicht hebben. Géén klant is géén inkomsten. We worden verwezen naar Toni (echt een Kluk Kluk naam). Hij biedt dezelfde tour aan voor 50 usd pp. Omdat het prijsverschil ongevraagd tamelijk fors is informeren we voor de zekerheid of het niet op de rug van een paard is. Nee, we worden rondgereden door de 350 paarden van de GMC. We doen het. In de bak van de pick-up op goede banken en met veiligheidsgordels worden we met vier Italianen en drie Amerikanen twee en een half uur naar de mooiste plekken gereden. De Indiaanse chauffeur kent zijn routes en weet vooral waar de grote kuilen zich bevinden. Flink doortrekken op de goede stukken en rustig aan door de gaten. ‘Winnetou’ trakteert ons op in een rotskoepel op een indianenlied, zichzelf begeleidend op een trom. Daarna een prachtig nummer op zijn traditionele fluit. Het is zo inspirerend dat ik me afvraag waar de blokfluiten van de kinderen zijn gebleven. We hebben ze niet meer en misschien is dat maar beter ook.

Op de terugweg eten we op verzoek van Eva bij de Mexicaan, waar we op de heenweg ook al koffie met appelgebak en ijs hebben gegeten. Het is tenslotte haar feestdag.